Aleksiej Kotionoczkin

Tak Wilk nieustannie wykrzykiwał ganiając Zająca.

Czy pamiętacie tę zabawną i pełną przygód gonitwę?

To radziecki, a później rosyjski kultowy film animowany, opowiedziany oczami Wiaczesława Kotionoczkina. Widzowie pokochali bajkę to tego stopnia, że kiedy po 4 odcinku Wiaczesław chciał zakończyć serię, spłynęły listy z całego Związku Radzieckiego z prośbą o dalsze kontynuowanie przygód osiłkowatego Wilka i dystyngowanego Zająca. Niektóre z listów zawierały także pomysły na dalsze odcinki.

Bajka powstała w moskiewskim studiu filmowym Sojuzmultfilm. 1 stycznia 1969 roku odbyła się premiera pierwszego odcinka. Łącznie powstało ich 20. Produkcja ta była niejako odpowiedzią ZSRR na amerykańskie filmy animowane: „Looney Tunes” czy przygody „Myszki Miki”.

Twórcą serii i ojcem głównych bohaterów oraz odcinków powstałych w latach 1969-1993 był Wiaczesław Kotionoczkin. Odcinek 17 i 18 powstał z ręki Władimira Tarasowa. W 2005 roku syn Kotionoczkina – Aleksiej – kontynuując dzieło ojca, stworzył nową serię bajki.

W latach 1969-1986 głosu Naszym ulubieńcom użyczyli Anatolij Papanow i Kłara Rumianowa. Aktorzy związali się ze swoimi postaciami do tego stopnia, że kiedy w 1987 roku zmarł Papanow, przerwano realizację kolejnych odcinków aż do roku 1993.

Naszych bohaterów poznajemy, jako niezbyt przepadających za sobą. Niechęć ta wynika z miejsca, jakie obydwoje zajmują w łańcuchu pokarmowym. Jej przejawem jest nieustająca zabawa w kotka i myszkę. Wilk usiłuje za wszelką cenę załapać Zająca i kiedy ma już go prawie w sowich łapach, ten mu ucieka. Początkowo bajka miała charakter czysto edukacyjny, przeznaczony dla dzieci. Z czasem jednak, nasiąknięta odrobiną ironii, zaczęła przemawiać do serc dorosłych. Z kolei wyraźne zatarcie się podziału na dobrych i złych sprawiło, że to Wilk – palący niezliczone ilości papierosów – zaczął być darzony przez widzów ogromną sympatią. I tak:

Wilk/Волк, pozornie postać negatywna i choć zabrzmi to śmiesznie – nałogowy palacz, od początku nie lubi Zająca. Ta niechęć i pogarda rodzi się w momencie, kiedy Zając podlewając kwiatki na swoim balkonie, przypadkiem zalewa mu peta. No i tu się zaczyna! Od tego momentu Wilk nie daje żyć Zającowi. W każdym odcinku ugania się za nim z zamiarem pożarcia. Jednak nigdy go nie dogania i stąd uwielbiany przez wszystkich okrzyk: – Zaijc! Nu pagadi! (Zając! Ja Ci jeszcze pokażę!). Ale Nasz kochany Wilk to prawdziwy twardziel! Potrafi wypalić całą paczkę papierosów w trakcie jednego odcinka, a ten trwa zaledwie 10 minut.

Zając/3аяц, postać pozytywna, jakże mogłoby być inaczej. Swoim sprytem i inteligencją wyprzedza Wilka o sto lat świetlnych, stąd zawsze spada na „cztery łapy”. Zając jest typowym lalusiem. Jeździ na figurówkach, śpiewa piosenki i występuje na scenie. Choć nie przepada za Wilkiem, często ratuje go z opresji.

Obok Naszych ulubieńców w bajce pojawiają się również m.in.: wielki i silny Hipopotam, sztukmistrz Kot czy śpiewaczka Lisica.

Jeśli chodzi o ścieżkę dźwiękową, to w większości składa się ona z fragmentów utworów, które nie powstały na potrzebę bajki, ale pochodzą głównie ze znanych piosenek radzieckich i zagranicznych. W 4 odcinku dwukrotnie możemy posłuchać fragmentu polskiego utworu „Orkiestry dęte” Haliny Kunickiej. Samą muzykę tytułową zaczerpnięto z utworu „Vízisí” węgierskiego kompozytora Tamasa Deaka.

A oto pomnik Wilka i Zająca w Ramienskoje: